Prolog

iżmy zapadały się do połowy w suchym, zmrożonym śniegu. Podeszwy uderzały o grunt arytmicznie, przerywanie, wręcz myląco. Długie noski utrudniały sprint dziewczynie tym bardziej, a kożuch rozdął w tyle pęd powietrza i niczym wielki balon utrudniał ucieczkę. Ucieczka! Uciekaj!

W biegu czuła, jak lodowate palce mrozu szczypią jej twarz, jak dłonie strachu i zmęczenia zaciskają jej się na gardle. Nie mogła już wziąć oddechu, płuca nie nadążały; nie nadążały jej zziębnięte, obolałe nogi, bez ustanku starające się amortyzować wszystkie nieudogodnienia w gruncie. Jej ręce powłóczyły w powietrzu jak w miodzie; nie miała już sił. Topiła się. Z rosnącym przerażeniem zauważyła, że zwalnia, przy czarnej sośnie potknęła się po raz wtóry, przy kolejnej leżała już w śniegu.

Uciekaj!

Nie mogę... Umrę tutaj.

Ty głupia dziewucho! Po tym wszystkim...?

Nie!

Uciekaj!

Nie miała pojęcia, skąd wzięła się w niej ostatnia iskra energii. Nie czekała jednak na jej przyćmienie. Dziewczyna wyprężyła się gwałtownie, uniosła tułowie do siedzącej postawy. Szybkimi, zdesperowanymi ruchami zrzuciła z siebie kożuch, dźwignęła się.

Coś w niej zaskrzypiało, zawyło. Poczuła ból i niemal natychmiast załzawiły jej oczy. Mięśnie nie utrzymały jej, upadła.

Dalej!

Wspierając się na pniu sosny, uniosła się na nogach i nie zważając na nieśmiałe drżenie kończyn, popędziła przed siebie, czując chłód na karku i przedramionach. Ciżemki ponownie podcięła mniejsza z zasp, ale dziewczyna - choć zachwiana - nie przewróciła się, co wywołało u niej wielką dumę. Kiedy krytycznie zganiła się za niestosowne myśli w tak niestosownej chwili, spojrzała na buty z irytacją w oczach.

Żałowała, iż nie posiada noża za pomocą którego mogłaby odciąć ciżmom noski. Z drugiej strony czuła, że jeśli całkowicie pozbędzie się obuwia, nie dobiegnie daleko, nim jej stopy zamienią się w blade sople.

Usłyszała zgrzyt śniegu za sobą i brzęk metalu.

Momentalnie podskoczyła, na rękach wystąpiła jej gęsia skórka, a nogi same jakby wyskoczyły z butów. Nawet się nie obejrzała, nie musiała. Doskonale wiedziała, kto za nią podąża, a już dawno nauczyła się oceniać odległość przeciwnika za pomocą słuchu.

Uciekaj!

Bez zastanowienia. Niczym łania wskoczyła miedzy drzewa, stłumiła jęk, kiedy bose stopy odbiły się od kępy śniegu. Po drugiej dziesiątce kroków, skóra na jej stopach przyzwyczaiła się nieco i dziewczyna przestała czuć doskwierające zimno. Nie pocieszało ją to wcale. Fakt, że traci czucie, mógł doprowadzić do katastrofy. Dzisiaj jednak nie miała już pewności, czy nogi kiedykolwiek okażą się jej jeszcze potrzebne, dlatego odpędziła od siebie tę ponurą myśl.

Wpadła w zagajnik młodych jodełek niczym jedna z leśnych duszków, wirując - choć nie tak zgrabnie - pośród gałęzi. Zimny, nieprzyjemny pot spływał między łopatki. Wiedziała, że dłużej tak nie wytrzyma. Nie umiała szybko biegać, nie była wytrzymała, ani nie miała siły, aby walczyć, w dodatku pozbawiona broni. Jej oczy gorączkowo poszukiwały czegoś  co mogłoby posłużyć za kryjówkę. Była malutka w porównaniu z napastnikiem, toteż wytrapiała wszystkie możliwe szpalery wytworzone przez naturę, wszystkie większe zaspy. Przebiegła przez zamarzniętą rzekę kilka razy, z nadzieją, że wróg pośliźnie się i upadnie. 

Nic z tego.

A wszystko działo się to w przeciągu zaledwie kilku minut, co jedynie utwierdziło dziewczynę w przekonaniu, że nie ma siły na dalszą gonitwę.

Uciekaj!

Zaszlochała w biegu.

Uciekaj!

Zakrztusiła się.

Uciekaj...

Potknęła się, a przed runięciem płasko w dół powstrzymały ją brutalne dłonie; zimne, twarde, wielkie. Następnie ktoś uderzył ją w plecy. Załamała się pod ciosem i mdlejąc usłyszała tylko głośny, rżący śmiech wielu osób. Wielu?

A witać, witać! Skoro jest to pierwszy post na głównej, tak więc może się przedstawię. W internecie często nazywam siebie Svari Khalisee. Ci, którzy mieli jakiś kontakt z serią (serialową bądź książkową) Games of Thrones mogą się roześmiać. Krótko tłumacząc: z imieniem spotkałam się kiedyś w grze i trochę nad nim rozmyślałam, miałam jakieś pomysły opowiadaniowe do niego, czego nie zrealizowałam i wyszło, że przyjęłam jako własne. A Khalisee... haha, nie, nie mam o sobie tak wygórowanej opinii, żeby tytułować się królową, po prostu już dawno robiłam sobie konto na gmailu, a byłam wtedy w "szale na wielbienie" Daenerys... Ot, cała filozofia. ;)

Nie wiem, co mam sądzić o prologu. Nie powiem, że mi się nie podoba - co nie zmienia faktu, że mi się nie podoba, żeby nie wyjść na pannę o sztucznej skromności. W końcu to opublikowałam. No, ale prolog musi być. Wstęp do opowieści jest potrzebny. Poza tym, ci, którzy wchodząc przypadkowo na bloga ujrzą treść krótką, może pokuszą się o zagłębienie... ;)

Ech, ale skoro już to przeczytaliście, to gratuluję. Tak ogółem mam nadzieję odnaleźć się w świecie blogspotu, ponieważ to mój pierwszy blog na tej witrynie. Byłoby bardzo miło, gdyby ktoś wyraził jakaś opinię... kiedyś... może?. (Gapie skupione wokół ciebie w jednym momencie orientują się, że zwracasz się do nich. Nie kończysz zdania i wszyscy rozpierzchają się, niby powróciwszy do własnych przyziemnych...) Tak, tak. Ponura wizja. 

Tedy zapraszam do komentowania. :)