1. Wkrótce się poznamy

lac handlowy stanowił jedno wielkie serce Biuki. Składał się z czterech części, połączonych jego ośrodkiem, czyli słynną wielką studnią, gdzie wypływała jedna z czystszych wód okolicznych. Każda partia targu posiadała swoje przydziały towarów, które miały prawo być sprzedawane w danym miejscu. Dzięki podobnym surowym rygorom, miasto stało się ikoną porządku, ładu, konieczności i stabilizacji. Biuka nie była najeżdżana przez barbarzyńskie plemiona, niewielu w niej gościło złodziei i rabusiów, a więzienie nigdy nie straszyło pustkami. Krótko mówiąc: miasto było ucieleśnieniem harmonii i spokoju.

Nie tylko plac, ale i również plan miasta miał swoje podziały. Skrawek slumsów, kamieniczki dla mieszczan i wysokie domy szlacheckie. Niewielu biedaków egzystowało w mieście. Cała ich masa wyniosła się do okolicznych wsi i do wioski rybackiej, dwie mile od Biuki. Dla ubogich nie było miejsca w Domu Harmonii. Mieszczaństwo i szlachta zaś, wyprzedzała się nawzajem w byciu bardziej arystokratycznym i nadętym, a cała reszta czyhała na okazję do wybicia się ponad szarą masę nie konkretów.

Życie w Biuce było z góry ustalone dla wszystkich; służące jako dzieci planowały, do kogo należeć będą, synowie kowali przed swym nowicjatem zostawali uprzedzani o możliwości wykucia oręża dla hrabi czy księcia, szlachetne damy już w łonie matki miały pisane odpowiednie małżeństwo. Wszystko wydawało się wszystkim stosowne. I było.

Maria Elena była najstarszą córką barona Marka Gusioh. Codziennie rano wychodziła przewietrzyć się na spacerze. Każdego dnia w nowej sukience. Uwielbiała spacerować. Czuła się wtedy piękna i potrzebna, kiedy urodziwi – i nieurodziwi – młodzieńcy kłaniali się jej lub pozdrawiali, komplementowali czy uśmiechali się jedynie na odległość. Cieszyły ją te pełne wdzięku rytuały, a jeszcze mocniej cieszyły ją pozieleniałe z zazdrości uboższe szlachcianki. Jednakże smuciła się, iż żaden z mężów nie bierze jej nigdy na poważnie. Zapewne bardzo wielu śniło o ożenku z piękną Marią Eleną, ale żaden nie zamierzał prowokować barona i sugerować  lekceważenia jego woli. Wiadome było bowiem, że stary Gusioh przewrażliwiony był na jej punkcie i na punkcie jej czystości.

Dziewczyna podczas przechadzek przedpołudniowych, kupowała owoce i słodkie karmelki, które tak lubiła. Zazwyczaj nie rozmawiała z nikim, nie gawędziła. Rzadko zdarzało jej się wymienić kilka słów z kramarką.
Któregoś dnia, słońce stało wysoko. Dzień był prawdziwie uroczy. Maria Elena miała na sobie falbaniastą kremową sukienkę i białe pantofle. Wyglądała pięknie, więc uśmiechała się i podziwiała oznaki zawiści na twarzach skromnie odzianych dam. Nie spacerowała tego dnia długo, kiedy drzwi gospody „Tytoń” otwarły się z trzaskiem i na światło słoneczne wyłoniła się postać w szarej opończy.

Maria Elena przechodziła akurat, dlatego przystanęła, nie pozwalając sobie wytrącić się z równowagi i przewrócić w jasnej sukni na brudną ziemię. Pół metra przed nią zatrzymała się szara postać.

Mężczyzna przyjrzał jej się - najpierw biorąc za zwykłą przeszkodę - oceniając, następnie, widząc jej wzburzone spojrzenie, uśmiechnął się lekko. Marii Elenie ten uśmiech od razu wydał się zbyt zły, zbyt niebezpieczny, zbyt brutalny. A był to zwyczajnie uśmiech zawadiacki. Jednak to nie mina jej się aż tak nie podobała - bynajmniej. Nie podobał jej się fakt, iż ktoś, ktokolwiek, ma czelność nie uśmiechać się do niej delikatnie, słodko. Iż ktoś ma czelność uśmiechać się do niej nie tak, jak ona lubi.

Mężczyzna długo milczał, bawiąc oko i doprowadzając ją do paranoi. Panowie z dobrego domu odzywali się zawsze pierwsi: pozdrawiali panie, przepraszali i grzecznie przepuszczali, kiedy zaszli im drogę. Nieznajomy przed nią najwyraźniej z dobrego domu nie pochodził.

Gdy tak wpatrywali się nawzajem w siebie, Maria Elena zdążyła szybko zauważyć, że lekki zarost mężczyzny i ten jego bezczelny uśmiech zaczynają jej się podobać.

Niczego sobie.

Nieznajomy był niczego sobie.

Kiedy wreszcie, przyjrzała mu się w zupełności i zauważyła rozbawienie w jego oczach, spąsowiała i postanowiła samodzielnie przerwać ten brak kultury.

- Kim jesteś? Będziesz tak stał i łypał?

Na dźwięk jej pretensjonalnego tonu, mężczyzna roześmiał się. To nie był grzeczny śmiech. Maria Elena zadrżała. To nie był śmiech, jakiego używali rycerze, książęta, szlacheccy panowie. Był to śmiech, jaki często słyszała dobiegający z karczmy. Głupawy, niegrzeczny, łobuzerski, często śmiech pijanego męża. Karczmy, z której wyszedł nieznajomy.

- Jesteś ładniutka. Jak ci na imię?

Dziewczyna poczuła rumieniec, wylewający jej się na buzię. Nie spodziewała się tak bezczelnego pytania, a jednocześnie komplement odmienny od dotychczasowych, dziwnie jej zaimponował. Nie mogła się powstrzymać, by nie odpowiedzieć.

- Maria Elena Gusioh.

- Córka baronowa?

Pokiwała głową z dumą i powagą. Kto by w mieście o niej nie słyszał?

Nie wiedzieć czemu, nieznajomy znów się roześmiał. Następnie ucichł, zamyślony.

- Ile masz lat, dziewczyno?

- Szesnaście. I bacz, jak mówisz do mnie! Nie jestem byle mieszczką, nie jestem nawet pospolita szlachta. Dlatego licz się ze słowami, ty… ty…

Nie mogąc znaleźć słów dla upustu swoich emocji, zerknęła na mężczyznę wściekle.

- A kim ty właściwie jesteś, co? Co to za szmaty masz na sobie? Jesteś myśliwym? Podróżnym…? Co ty masz u pasa w ogóle? Do czego to służy? Do krojenia końskiego mięsa? Zapewne i drzewo byś tym ściął…! A na co ci ten dziwaczny sztylet? – Umilkła, spojrzała mu w oczy, zrozumiale, przestraszenie. – Ty rabusiu, ty! Ty bandyto! Bandziorze! Oprychu! Szumowino! Zabieraj mi się z oczu, ty złodzieju brudny! Niech tylko mój ojciec usłyszy…

- Stul… buźkę. Nie jestem żadnym oprychem, dziewczyno. Widziałaś kiedy oprycha?

Maria Elena zawahała się.

- Tak myślałem. Posłuchaj… ee… Przypomnij mi, jak masz na imię.

- Maria Elena.

- Tak właśnie. Posłuchaj, Mario. Kiedy wrócisz dziś do domu przed południem, nie zwlekaj i przekaz pozdrowienia swemu ojcu ode mnie.

Maria Elena zmarszczyła brwi, niezadowolona z rozczłonowania jej imienia.

- Od ciebie czyli od kogo?

- Powiedz... powiedz, że Żegota wkrótce złoży mu wizytę.

- Żegota? To twoje imię?

- Nie, dziewczyno. Ale on zrozumie.
- Znacie się?
Mężczyzna roześmiał się wesoło i potarł brodę.

- Wkrótce się poznamy.

I roześmiał się ponownie, a Maria Elena miała wrażenie, że nieznajomy wyjątkowo lubi się śmiać.

Wkrótce po ich rozstaniu, Maria Elena szybko zapomniała o dziwnym zdarzeniu, jak również nie spieszyła do domu przekazać ojcu pozdrowienia od jakiegoś obwiesia. Wylazł z karczmy, zapewne pijany, obdartus jeden. I jeszcze damie się naprzykrza. Myślała ze wstrętem. I chociaż nie było jej przyjemnie, będąc lustrowana dziwnymi, obojętnymi oczyma, czuła pewną moc płynącą z nich. Nie były to puste, zakochane oczy, nie były to oczy zauroczone, zmęczone… to były oczy złowrogie, pełne emocji, pełne werwy. Bezczelności. Gromada rozbawionych bezczelnych ogników. Ogniki najwyraźniej były bardzo niebezpieczne, jeśli tak się w nich…

Dobre sobie!

W nikim się jeszcze nie zadurzyłam.

Maria Elena dostrzegła urocze mrugnięcie młodego chłopca w kapeluszu i zarumieniwszy się, jak przystało, pozwoliła wyparować z głowy dziwacznemu tematowi.

Żegota cofnął ręce i pozwolił Markowi Gusioh bezwładnie opaść u swoich stóp. Ze skroni starca spływała struga krwi, z ust wypływały ostatki różowej piany.

Mężczyzna w szarej opończy zakrył ranę barona haftowanym kołnierzem i wytarł ręce o jego kaftan. Ogarnąwszy się szybko, przeleciał wzrokiem po pomieszczeniu, szukając jakiegokolwiek innego wyjścia poza oknem i drzwiami.  W karczmie dowiedział się ponoć o ukrytej klapie w sypialni Gusioha, otwierającej korytarz prowadzący przez zbrojownię, na drugi koniec miasta, aż na targ centralny.

Odwinął dywan, odsunął szafy i komody, przewrócił łoże, łamiąc przy okazji drewnianą konstrukcję baldachimu. Zdjął również dwa wielkie malowidła i zaglądnął pod rodowy gobelin. Jednak po jakiejkolwiek oznace przejścia nie było śladu.

Wykląwszy od najgorszych demonów karczmarza w „Tytoniu”, ostrożnie wyjrzał przez okno, rozwierając ciężkie okiennice. Wychodziło na północną stronę miasta, same wysokie budynki, była to bowiem dzielnica bogaczy. Rozpaczliwie szukał wzrokiem chociaż daszku nad gankiem albo niższym oknem. Wypatrywał czegoś, na co mógłby wskoczyć, zaczepić się. Byle barierki, byle parapetu.

Niestety, domy w Biuce budowane były z farbowanej cegły, nie było więc mowy, aby Żegota utrzymał się na gołej ścianie. Niższym zaczepem była jedynie głowa łosia przymocowana tuż nad wejściem. Gdyby się na niej zawiesił i spróbował zeskoczyć, zapewne oderwałaby się niedyskretnie.

A Żegota nienawidził niedyskrecji. Nigdy dotąd nie uciekał postrzeżenie, alarmując całe miasto, ba – nawet dwóch gwardzistów. Nie znosił sytuacji problemowych, nie lubił  zbytnio planować, a jednocześnie cenił wiedzę na temat tego, co będzie go czekać. Dzisiejszy dzień był wyjątkowo dla niego pechowy.

Westchnął, mamrocząc usiadł na oszczędzonym przez poszukiwania krześle. Potrzebował pomyśleć. Kochał Biukę wyjątkowo mocno. Było to miasto snobów, elegantów, bogatych dupków, a także gdzie indziej, jak nie właśnie w Biuce spotykało się najpiękniejsze kurtyzany. Wielbił je ponad wiele rzeczy. I nie cieszył się myślą, że kiedykolwiek jeszcze by zawitał w ulubione strony, strażnicy przylecą do niego z listem gończym i zakują w kajdany. Bo dzisiejszej nocy uda mu się uciec, rzecz jasna i oczywista. Uda się – jak zawsze. Jednak nie zdoła ograniczyć gapiów do minimum, nie zdoła być niezauważonym, nie zdoła też pozbyć się wszystkich obserwatorów. Gorączkowo podrygiwał kolanem, wprawiając się w humorzasty trans.

Co teraz, co?

Mimowolnie dosłyszał stłumiony przez zamknięte drzwi, skrzyp stopni schodów. Zerwał się na równe nogi, cicho zakradł do cienia pod ścianą - tuż przy wejściu - i powoli, ostrożnie, by ostrze nie stuknęło, ni nie zgrzytnęło, wyciągnął sztylet z pochwy. Gotował się.

Zniecierpliwiona i zmartwiona zmierzała do sypialni. Ojciec już od dawna przejawiał chorobowe skłonności i bóle serca, jednak jeszcze nigdy nie został w łóżku tak długo. Co więcej – zawsze powtarzał, że im ciało ma się lepiej, tym człowiek dłużej żyje; nie uznawał lenistwa ani darmozjadów. A mimo wszystko, Marię Elenę zaczynała już niecierpliwić wieczna niedyspozycja barona. Zawsze, gdy potrzebowała ojca, on stawał się umierającym starcem.

Przekroczyła próg i niemal natychmiast słowa uwięzły jej w gardle, zaczęły przyduszać, nie pozwalając złapać oddechu, odsapnąć. Dziewczynie pociemniało w oczach, poczuła raptowny ból brzucha. I lęk.

Ojcze!

Nie potrafiła wydobyć z siebie głosu, choć była pewna, że krzyknęła.

Ojcze!

Przykucnęła przy nieruchomym ciele, sprawdziła puls. Krew na skroni zmartwiła ją. Oderwawszy skrawek prześcieradła, które jak cała reszta łóżka walała się po podłodze, i wytarła szkarłat z jego twarzy. W oczach jej pociemniało, zwilgotniało. Nie potrafiła zrozumieć, co się stało. Czy ojciec miał napad furii, czy ktoś się włamał i pozbawił życia… Nawet nie chciała o tym myśleć.

Zaszlochała cichutko.

Tatusiu…!

Z zamglonymi oczyma rozejrzała się po pomieszczeniu. Wszystko było nie na swoim miejscu; szafy odsunięte, regały powywracane, szklane wazy i drogocenne pamiątki rodowe rozbite, zniszczone, obrazy ściągnięte, konstrukcja baldachimu połamana. Nawet ściany nie wyglądały tak, jak powinny.        

Ukryła twarz w dłoniach pociągając nosem, wylewając strumienie łez. Nie wydała z siebie żadnego dźwięku. Rozpaczała, ale w dumie. Pozwoliwszy sobie na moment słabości, odgarnęła loki z twarzy i raz jeszcze spojrzała na trupa.

- Co ci się stało? – udało jej się w końcu wykrztusić ochrypłym szeptem.

Naraz, czyjaś silna dłoń zacisnęła się na jej ustach, udaremniając krzyk. Maria Elena zaczęła rzucać się i szarpać, nie pozwalając obezwładnić. Na próżno. Napastnik był zbyt silny i szybki. Uderzył ją lekko w skroń, co poskutkowało szybkim zawrotem głowy i utraceniem na chwilę kontroli nad ciałem. To dało mu przewagę; odrzucił ją na ścianę, gdzie ledwo zamortyzowała upadek dłońmi. Następnie ścisnął ją w talii, przyciągnął do siebie. Czuła swoje serce: rozdygotane i przyspieszające. Jej stłumione protesty nie robiły na nim żadnego wrażenia. W powietrzu mignął jej kolor szarego materiału, a przed oczyma – błysk stalowego ostrza.

Nie wyrywała się już, nie dbała o dumę. Płakała. Błagała o litość.

O dziwo, nie otrzymała ciosu. Napastnik, zdjął jej z ust dłoń, poluzował uchwyt w talii, przez co od razu poczuła ulgę w oddychaniu. Obrócił ku sobie, płaczącą, skrępowaną, skruszoną i przerażoną.

Opuchniętymi i czerwonymi oczami spojrzała mu w twarz.

Twarz o oczach niczym bezczelne ogniki.

- Ty? – wydukała zdumiona, z zatkanym nosem.

- Ja.

1. Przepraszam, przepraszam, przepraszam! Miałam opublikować w Nowy Rok, ale najpierw mi Internet nawalił, a później przerzucałam się na nowego laptopa, więc sprawy organizacyjne nieco zajęły.
2. Jeszcze dzisiaj postaram się uzupełnić wszystkie zaległości na waszych blogach.
3. Po stokroć dziękuję za wszystkie piękne komentarze. Nie spodziewałam się ich aż tylu pod prologiem. :*
4. Może na razie fabuła wygląda na romansidło z asasynem w roli głównej. Ale zdecydowanie tak nie jest. xD Czytajcie dalej, przekonacie się. :)
5. Ogólnie nowe posty będą się ukazywały w przedziale około miesiąca, ponieważ w roku szkolnym nie mam czasu na nawet otworzenie Worda, jednak postaram się coś dodać pod koniec ferii, w ramach rekompensaty za długą nieobecność. ;)
6. Nie mam pojęcia, jak zaradzić tym akapitom. Mam nadzieję, że nie czytało się ich aż tak fatalnie. Jakby ktoś miał pomysł... Pomocy?
7. Przesyłam Wam wszystkim spóźnione, ale równie gorące życzenia noworoczne.
Pozdrawiam.